Mevlana’nın bu sözü dünyanın en derin yasalarından birine işaret ediyor: Aradığın her şey, seni de aynı tutkuyla arar. Peki, gerçekten aradığın ne? Çoğu zaman, neyi aradığımızı tam olarak bilmeden yola gidiyoruz ve yolun sonunda bulduklarımız bizi hayal kırıklığına uğratınca, "Ben bunu istememiştim ki!" diyerek şaşırıyoruz. Oysa istemek, yalnızca bilinçli bir tercih değil; aynı zamanda zihnimize, kalbimize ve ruhumuza aldığımız her şeyin bir yansıması!
Bir şeyi "aramak" nasıl olur? Farkında olsan da olmasan da, zihnine aldığın her düşünce, duygu ve deneyim seni bir arayışa sürükler. Örneğin, bir film izlediğinde, bir şarkı dinlediğinde ya da sürekli aynı olumsuz düşüncelere odaklandığında, aslında zihninde bir arama motorunu aktif edersin. Bu süreç, izlediğin bir dram filminden, söylediğin melankolik bir şarkıya kadar her şeyle tetiklenir. Zihnine aldığın her şey, evrenin arama motorunda birer "anahtar kelime" gibidir. Ve bu anahtar kelimeler, sonunda sana, aradığın şeyi getirir. Mevlana’nın başka bir sözü de bunu derinlemesine açıklar:
"Bu dünya bir dağa benzer. Nasıl seslenirsen, yankısı sana geri gelir. Eğer eşek anırması duyuyorsan, bil ki bunu dağa gönderen sensin."
Zihnimize aldığımız her şey, aslında dağa gönderdiğimiz seslerdir. Olumsuzluklarla,
Korkularla, ihanet ya da dram dolu düşüncelerle meşgul olduğumuzda, evren bize bunların yankısını geri gönderir. Ama eğer sevgiyle, umutla ve hayallerle seslenirsek, bunlar da bize döner. Hayatta en çok özlediğimiz, aradığımız şeylerden biri, "tamamlanma" hissidir.
Ruh eşimizi ararken, ne yazık ki çoğu zaman yanlış yerlere seslenir. Oysa ruh eşimizi gerçekten bulmak için önce zihnimizi temizlemek, neyi aradığımızı net bir şekilde belirlemek ve içimizde o aradığımız özellikleri yeşertmek gerekir. Sevgi, huzur, denge ve güven arıyorsan, önce bu duygular kendinde yaratmalısın. Böylece, dağa gönderdiğin ses, seni bulması gereken doğru yankıyı yaratacaktır.